بعد از کارت پستال سال ۸۶ دیگه تقریبن هر سال یک طرحی میزدم و این هم برای سال ۱۳۸۷ بود که «سال موش» بود. بنابراین از این کلمه و عبارت «فراموش کردن» استفاده کردم و سعی کردم در آستانهٔ سال نو مثلن یک پیام روحیهبخش بدم و اونم این بود که در پایین مینویسم. علاقه به رنگ بنفش هم فکر کنم از همون سالها کمکم داشت شروع میشد 🙂 جمله این بود:
فراموش کردن خیلی بده، اما از اون بدتر فراموش نکردنه. نیاد روزی که بخوای اما نتونی فراموش کنی. نیاد روزی که فراموش کردنو فراموش کنی.
موشها همه زرد رنگ هستند و بخشی از کلمهٔ فراموش. نکتهٔ دیگه استفاده از خودکارنگاری یا همون دستخط خودکاری خودم بود که به مرور باید تو این بخش سایت اضافهشون کنم. خودکارنگاریهایی که چند سال بعد از این کارت پستال در یک کتاب جداگانه به نام «خودکارگرافی» از طرف انتشارات رسم و با لطف آقای صادقی منتشر شدن.
اینم کارت پستال که همون سال در خط فوندیشن که در رابطه به حروف و فونتها و تایپوگرافی عربی فعالیت میکنه در صفحهٔ اول سایت قرار گرفت: