این سفارش احتمالا یکی از بی‌حاشیه‌ترین سفارش‌های طراحی لوگوی من بوده 😉 اطلاعات از این قرار بود که یک خانهٔ طراحان هست که کارهای دکوراسیون (به گمانم، اگه اشتباه نکنم!) انجام می‌دن و می‌خوان طبق معمول یه لوگوی «خوب» و «متفاوت» داشته باشن. از اونجا که من علاقه و شیوهٔ کارم بیشتر لوگوتایپ و کار بر روی حروف هست و خانهٔ طراحان قاعدتن تشکیل شده از یه سری طراح که اونها هم مسلمن اخمو نیستن و به مشتریانشون لبخند می‌زنن، ایدهٔ این که عبارت l e t o بتونه فرم یک صورت خندان رو داشته باشه به ذهنم رسید و کار پس از یکی دو بار رفت و برگشت و انتخاب رنگ به سرعت تایید شد. لبش هم گل‌گلی شد که دیگه کامل معلوم شه که یه آدم هست داره لبخند و چه بسا چشمک می‌زنه! 😀
راستی بخش لوگوتایپ فارسی از اونجا که من معتقدم سفارش‌دهنده اگه چیزی رو تا حد معقول و متناسب خواست باید بهش تحویل داد، چون داره پولش رو می‌ده شد این. زیاد معتقد نیستم که با هزار دلیل و برهان باید طرف رو راضی کرد که حتمن این طوری یا اون طوری مگه این که خیلی دیگه نتیجه آبروبَرانه باشه که به نظرم در اینجا و لوگوتایپ فارسی لتو این اتفاق نیفتاده.
اوراق اداری هم اون لحظه نمی‌خواستن که خب دیگه نخواستن دیگه. زور که نیست آقاجان!
البته! حالا که به اینجا رسیدیم، من خودم این ورژن از صورت خندان رو با این تایپوگرافی و رنگها بیشتر می‌پسندیدم که واقعن حیفم اومد اینجا نذارم که شما هم ببینین. انگار اعتماد به نفس داره آدمش و با کلاس‌تر لبخند می‌زنه! نظر شما چیه؟ کدوم یکی بیشتر به «خانهٔ طراحان لتو» می‌خوره؟
دلیل خودم شاید انحناهای منظم‌تر و پرانتزهای قرمز در تناسب با لبخند، L و T هماهنگ و چشم‌های خُمار لوگوی دوم باشه و این که رنگهای آبی و قرمز «مطمئن‌تر» هستن به طور کل.
